Al een tijdje geleden de Dam tot Damloop 2010. Hier onderstaat een link naar de nieuwsbrief die is uitgegaan vanuit Dokters van de Wereld met een verwijzing naar het filmpje dat ik samen met Eugène van den Bosch heb gefilmd en ik heb gemonteerd.
http://www.doktersvandewereld.org/nieuws1
Voor de zekerheid een link naar youtube
maandag 7 maart 2011
zondag 23 mei 2010
dinsdag 4 mei 2010
Fantastisch circusproject met een handicap
In Ethiopië leven mensen met een handicap in de marge. Met namen de mensen met een verstandelijke handicap. Zij komen weinig op straat en de voorzieningen zijn minimaal en dat wordt al maar erger hoe verder je van de steden komt. Om deze groep mensen uit de marge te halen heeft Respoc Nederland samen met Stichting DIR een circusproject opgezet. Op deze manier staan de kinderen met een handicap een keer positief in de spotlight. En dat was de middagen dat we hebben gefilmd ook te merken. De beelden spreken voorzich:
zondag 2 mei 2010
Distric Six-Zuid-Afrika
De wijk District Six in Kaapstad heeft een symboliseert de Apartheid erg sterk. Het district is gesloopt omdat het een weergave was dat blanken, zwarten en kleurlingen wel samen konden leven.
Hier een reportage die ik samen met de beruchte Marcel K heb gemaakt over de wijk.
Hier een reportage die ik samen met de beruchte Marcel K heb gemaakt over de wijk.
zaterdag 1 mei 2010
Dokters van de Wereld
Voor de organisatie was mijn eerste 'opdracht' het vertalen van een filmpje en het bewerken. Ik kan helaas geen filmpjes meer op dit blog krijgen(in de toekomst vast wel weer) anders was het mogelijk om het verschil tussen het origineel en de bewerkte laten zien.
http://www.doktersvandewereld.org/Pakistan
vrijdag 30 april 2010
Bush Radio: veel meer dan radio
Rob van ElburgInformatie is macht, dat is de gedachte achter Bush Radio. De zender ontstond
eind jaren tachtig door cassettebandjes met
radio-afleveringen te kopiëren en te verspreiden in de townships van
Kaapstad. Doel van de zender was om de jonge en arme 'Capetonian'
te informeren over gezondheid, recht en politiek. Op de tapes was ook
ruimte voor lokale muziek en poëzie. De zender heeft inmiddels de
cassettes ingeruild voor een antenne maar heeft nog steeds het zelfde
doel: power to the people.
Bush Radio begon noodgedwongen op tape. Tot de val van
het apartheidsregime was het voor een zwarte Zuid-Afrikaan niet toegestaan
om radio te maken. Via het kopiëren van tapes kon de boodschap toch
verspreid worden. Sinds 1993 mag Bush Radio vrij uitzenden in
Kaapstad. Inmiddels is Bush Radio uitgegroeid tot een volwassen
radiokanaal en heeft het verschillende internationale prijzen gewonnen,
één daarvan is de Nederlandse Prins Claus Prijs. Een prijs voor die wordt gegeven aan instellingen die samenwerking tussen culturen bevorderd.
The Morning Cruise
Informatie wordt afgewisseld met muziek in het programma The Morning
Cruise. Elke werkdag heeft een vast thema, zoals gezondheid, cultuur
en sociale items."De invalshoek van een onderwerp is altijd: hoe maken
we de gemeenschap hier sterker mee?",zegt Adrian Louw van Bush Radio.
Een voorbeeld is dat er in de townships bijna nooit aangifte
wordt gedaan na een misdaad. Dat komt omdat mensen na de apartheid de
politie nog steeds wantrouwen. Louw: "Wij roepen op om wel aangifte te
doen. Het lijkt nu namelijk alsof er in die buurt helemaal geen misdaad
is. Met als gevolg dat de overheid ook geen geld vrijgemaakt voor
veiligheid in de wijk, want volgens de cijfers daar is toch geen
misdaad."
Meer dan een radiozender
Bush Radio is dan ook veel meer dan een radiozender. Het primaire
doel de gemeenschap sterker maken, en daar is radio een goed middel voor. Eén van de middelen is het maken van radio. Volgens Louw heeft
negentig procent van wat de zender doet niets met radio te maken. Louw:
"we zorgen bijvoorbeeld dat mensen in de townships een tent over hun krot
krijgen zodat het niet naar binnen regent."
En in de strijd tegen aids is een hip-hop-festival georganiseerd, Hiv-Hop. Een project waar artiesten jongeren bewust probeerde te maken van de ziekte door middel van muziek. Een
ander voorbeeld is de crèche boven in het pand van Bush Radio. Louw:
"Veel mensen denken dat het een crèche voor de kinderen van werknemers
is. Maar het is er juist één voor mensen uit de gemeenschap."
Elke zaterdagochtend nemen kinderen de radiostudio over. In het live
programma CREW wordt alles door de kinderen gedaan. Van het kiezen van
de onderwerpen tot aan de presentatie. De onderwerpen liggen daar door dicht bij hun belevingswereld: huisdieren, problemen in de buurt. Het doel is volgens Louw niet om
professionele radiomakers op te leiden: " We willen de mensen, en dus
ook de kinderen, bewust maken van hun identiteit."
(Dit hoort in een apart kader op de geprinte pagina)
Krap bij kas
"Geld krijgen we van mensen die in ons geloven", zegt Zane Ibrahim,
Directeur van Bush Radio:"Het kost ons elke maand weer moeite om rond
te komen." Brick-by-Brick moet dat gemakkelijker maken. Dit is een
programma waar individuen en bedrijven een baksteen kunnen kopen. Op
deze manier bouwen zij mee aan Bush Radio. Naast deze inkomsten moet
er ook geld door middel van reclame vrijkomen. "Het betekent niet dat
de bedrijven die reclame bij ons kopen er beter afkomen in onze
programma's," volgens Ibrahim: "we blijven net zo kritisch. En dat is
één van de verschillen tussen Bush Radio en commerciële zenders."
dinsdag 27 april 2010
Interview met: mij!
Tijdje geleden ben ik geïnterviewd door de Hogeschoolkrant Windeheim over het "zwarte gat" na mijn verblijf in Ethiopië. En hier het resultaat:
zaterdag 24 april 2010
Mijn eerste artikel Assendorper
Mijn schrijf debut voor de Assendorper is een feit! Het artikel gaat over de muziektent op het Assendorperplein in, waar kan het anders, Assendorp!
woensdag 21 april 2010
Meer regen
Deze foto hoort eigenlijk nog in de serie van 'Regen in Ethiopië' maar ik vind haar zo tof dat ze een beetje extra aandacht mag hebben. Vandaar dat ik deze apart post. Wel even op de foto klikken voor een groot beeld!
maandag 19 april 2010
Ethiopische Regen
In tegenstelling wat de meeste mensen denken is niet alleen droog in Ethiopië. Het regenseizoen duurt vaak twee maanden en is heftig. Als gevolg hiervan is Ethiopië een van de meest vruchtbare landen in Afrika. Tijdens één van de projecten die ik heb gedaan op een school kwam de regen met bakken uit de hemel, dit leverde mooie foto's op. De foto's die ik heb gemaakt zijn in volgorde geplaatst, de regen werd al maar heftiger en de foto's donkerder.
zondag 18 april 2010
Militaire Begraafplaats bij Margraten
Om de tweede start goed in te leiden direct maar beginnen met wat foto's plaatsen. Afgelopen herfst ben ik een weekendje naar Maastricht geweest. Ook nog even tijd gehad om langs de Amerikaanse oorlogsbegraafplaats bij Margraten te bezoeken. Bij de Netherlands American Cemetery and Memorial, hoe de begraafplaats officieel heet, heb ik twee mooie foto's gemaakt. Zie hier
Tweede start
Ik heb mij voorgenomen om mijn blog maar weer eens op te pakken. Vanaf nu ga ik proberen regelmatig foto's en eens per maand(we weet vaker) artikel te plaatsen. Wie weet gaat het nu wel lukken.
zondag 16 maart 2008
Zuid Afrika
Hier even een update uit het zonnige Kaapstad(30 graden). Het is hier echt fantastisch, mooi weer en alles is leerzaam. De eerste dag dat ik hier zijn we naar Bush radio gegaan. Dat is een station dat er niet is om geld te maken maar om de mensen sterker te maken. Dat doen ze door bijvoorbeeld voorlichting te geven over aids, feminisme of gezondheid. Erg tof. Zo hoort media te zijn. Dit is ook gelijk het onderwerp voor het blad Join. Waarvoor ik een artikel moet schrijven. Die zal ik hier ook nog wel plaatsen als ik weer in NL ben.
Op de tweede dag waren we al vrij. Dus daar moest wat tofs gedaan worden. Daarom zijn we maar naar Kaap de Goede Hoop gegaan. Super cool. De foto's zal ik laten zien als ik thuis ben. Maar ik weet zeker dat iedereen jaloers zal zijn.
Dag drie zijn we naar de townschips gegaan. Mijn indruk daarover staat al in het vorige berichtje.
Donderdag zijn we naar Stellenbosch gegaan. De meesten zullen het wel kennen. Daar bekroop mij weer een vreemd gevoel. Het verschil tussen arm en rijk, wat gelijk staat aan zwart en blank, is daar zo groot. Je rijdt van een krottenwijk zo in de een van de mooiste steden die je ooit zult zien. Een paradijs op aarde. We waren in Stellenbosch voor een college op de universiteit daar. We kregen een lezing van Hellen Zille. De burgemeester van Kaapstad en leider van de oppositie partij van het ANC. Ze is ook journaliste geweest en vertelde uitgebreid over haar carrière tijdens de apartheid. Weederom erg interesant.
Gisteren stond er een trip naar Robbeneiland gepland. Dat kon helaas niet door gaan omdat de wind te hard was(60KM). Dus beetje de stad in.
Vandaag gesurft. Echt tof om weer te doen. Jammer genoeg waren de golven niet echt krachtig. Maar misschien ga ik komende dinsdag weer. Dan schijnen de golven beter te zijn. Kan niet wachten!
Dit was ongeveer mijn week. Sorry dat de verhalen niet uitgebreider zijn. Maar hier is zoveel te doen dat ik liever niet achter de pc zit.
Groet
rob
Op de tweede dag waren we al vrij. Dus daar moest wat tofs gedaan worden. Daarom zijn we maar naar Kaap de Goede Hoop gegaan. Super cool. De foto's zal ik laten zien als ik thuis ben. Maar ik weet zeker dat iedereen jaloers zal zijn.
Dag drie zijn we naar de townschips gegaan. Mijn indruk daarover staat al in het vorige berichtje.
Donderdag zijn we naar Stellenbosch gegaan. De meesten zullen het wel kennen. Daar bekroop mij weer een vreemd gevoel. Het verschil tussen arm en rijk, wat gelijk staat aan zwart en blank, is daar zo groot. Je rijdt van een krottenwijk zo in de een van de mooiste steden die je ooit zult zien. Een paradijs op aarde. We waren in Stellenbosch voor een college op de universiteit daar. We kregen een lezing van Hellen Zille. De burgemeester van Kaapstad en leider van de oppositie partij van het ANC. Ze is ook journaliste geweest en vertelde uitgebreid over haar carrière tijdens de apartheid. Weederom erg interesant.
Gisteren stond er een trip naar Robbeneiland gepland. Dat kon helaas niet door gaan omdat de wind te hard was(60KM). Dus beetje de stad in.
Vandaag gesurft. Echt tof om weer te doen. Jammer genoeg waren de golven niet echt krachtig. Maar misschien ga ik komende dinsdag weer. Dan schijnen de golven beter te zijn. Kan niet wachten!
Dit was ongeveer mijn week. Sorry dat de verhalen niet uitgebreider zijn. Maar hier is zoveel te doen dat ik liever niet achter de pc zit.
Groet
rob
donderdag 28 februari 2008
Voorbereiding Afrika
De meeste van jullie zullen inmiddels wel weten dat ik naar voor school naar Zuid-Afrika ga. De bedoeling is dat ik voor het blok Ontwikkelingsjournalistiek daar een mini-docu ga makken. Zoals het er nu uitziet gaat die van mij over de township radio's in Kaapstad. Waarschijnlijk haalt het niet de kwaliteit van mijn vorige docu doordat we hier minder tijd voor hebben.
Als voorbereiding voor de reis hebben we interviews moeten doen. Een van de mensen die ik heb geïnterviewd is Gerald(kijkt op de foto naar beneden), een goede vriend van mij. Hij vier maanden in een openbaar ziekenhuis in Witbank gewerkt. Het interview dat ik met hem heb gedaan ging over een programma dat moet voorkomen dat HIV/Aids wordt overgebracht op het kind van een besmette moeder.
Aangezien ik geen computerwonder ben moet je het linkje even volgen om het interview te downloaden.
interview_hiv_slash_aids.mp3 - Hosted on SaveFile.com
http://savefile.com/files/1408792
Mocht iemand zoveel verstand van computers om dit in een mooi audio-spelertje te zetten, MAIL ME!!!
dinsdag 4 december 2007
Vitamin X
Dit interview is gedaan in de lente van 2006 bij een showtje in Amsterdam waar Bones Brigade ,Regulations en Vitamnin X speelde . Om te zorgen dat veel bezoekers vroeg in de avond aanwezig zouden zijn werd er gezegt dat Regualtions als eerste zou spelen. Wat op het internet veel gezeik op leverde. Uiteindelijk speelde Vitamin X gewoon als eerste. Maar hebben wij onze eerste vraag als geintje op aangepast. Het interview is in twee delen gedaan. Het eerste gedeelte met Marc en het tweede gedeelte met Marko.
VITAMIN X
ROB VAN ELBURG EN STEF BELTMAN
MARC
Kan regulations zich even voorstellen?
Ik kan eigenlijk helemaal geen Zweeds maar weet nog wel het volgende “youg ille bare swizke flickwo”
En dat betekent?
Ik vind Zweedse meisjes leuk.
Ook Vitamin X mag zich nog voorstellen?
Op gitaaar Marc, op drums wimmy zero, op bass Alex en op vocals Marko.
Hoe belangrijk is DIY voor jullie?
Heel belangrijk, vanaf het begin hebben we met Vitamin X alles DIY gedaan. Het regelen van optredens tot drukken van pactches. We zitten wel van één van de grootste hardcore labels (Havoc Records) uit amerika, maar die zijn nog wel DIY. We hebben ook wel eens aanbiedingen gehad van grotere labels.
Zoals?
Zeg ik lekker niet. Maar nee, we willen gewoon onafhankelijk blijven. Er zijn ook genoeg bands die wel de stap naar een groter label hebben gemaakt maar daar echt werden afgezet. Die daarna vervolgens weer terug moesten naar kleinere maatschappijen. Dat willen wij niet, wij willen het heft in eigen hand houden en altijd DIY blijven.
Zouden jullie een subsidie van het popinstituut voor een tour in het buitenland aannemen?
We zouden het wel aannemen, maar we hebben al heel veel tournees gedaan. Alleen in Amerika hebben we al 120 shows gedaan en daar hebben we nooit subsidie voor gevraagd. We hebben dat gewoon niet nodig.
Worden de shows in Amerika allemaal DIY geregeld?
De hardcore punk scène is een heel netwerk van mensen all over the world. Iedereen helpt en draagt een steentje bij. De tournees in de Amerika is bijvoorbeeld geheel door Havoc Records geregeld. Die heeft een bus en apparatuur voor de bands. We hoeven er dan alleen nog maar heen om te spelen. Verder hebben we ondertussen enorm veel contacten en krijgen we veel e mails. Bijvoorbeeld iemand uit Barcelona die vraagt of we daar over drie maanden kunnen spelen. Dat vind ik prima, als ze tenminste tickets regelen, dan komen we wel. We hoeven er verder geen geld voor, we verdienen soms nog wel wat met de merchandise. Maar zo lang als we break even draaien is het ok.
Het vele touren, waar zijn jullie allemaal geweest?
Drie tournees in Amerika, een tournee in Brazilie, twee Japanse tournees, Australië en Zuid Oost Azie. Verder hebben we in Europa eigenlijk alles gehad behalve Rusland.
Hoe zijn dan de reacties in landen als Japan en Maleisië?
Echt onbeschrijfelijk. Er komen daar best wel weinig bands. Maar er zijn daar wel gewoon punkfans. Als er dan een band komt dan komt ook iedereen. Als we bijvoorbeeld in Jakarta staan is er 1000 man en staat er nog 300 man buiten omdat de club vol was. Gewoon een volle melkweg. Dat is op de Filippijnen en Maleisië ook zo, echt onwerkelijke toestanden. Hier in Nederland is er gewoon elke dag een show, dan hebben mensen gewoon zoiets van we gaan de volgende keer wel.
En ze kennen jullie ook?
Ze kennen ons allemaal en zingen ook allemaal mee. Je hebt daar een enorm netwerk van tapers en bootleggers, omdat ze geen geld hebben om plaatjes of cds te kopen.
We hebben zelfs enorm veel bootleg shirts en releases gezien. Maar dat is cool. In Jakarta kwam Alex bij een kraampje op de markt zelfs een Vitamin X riem tegen. Tussen de Metallica riemen. Dat in een land zo ver weg mensen je kennen, nummers meezingen en zo enthousiast zijn dat is alsof je in een film zit.
We hebben vaak dat ons publiek heel enthousiast wordt. Dan worden wij ook enthousiast en dan springen we erin of gooien we met wat dingen. De mensen van de zaal vinden dan al gauw te ruig of dat we agressief zien of dingen vernielen. Maar dat is niet zo, het is gewoon voor de fun, de energie. We zijn bijvoorbeeld ook tegen violent dancing.
Op het Fluffest waren we headliner, daar was ook 1000 man. Die gingen helemaal door het lint, en de organisator kwam toen op stage met de boodschap dat we moesten stoppen. We deden dat, maar toen we backstage waren begon het publiek met dingen te gooien. Uiteindelijk kwam de organisator ons zelf vragen of we het publiek niet toe wouden spreken. “Doe rustig aan” Dat is eigenlijk ook wel grappig.
Het Chicago fest was toch ook uit de hand gelopen?
Ja, daar was iets teveel vuurwerk en er werd ook met stoelen gegooid. Toen heeft de politie de boel stopgezet en de hele zaal ontruimd. Felix Havoc, de baas van ons label heeft toen zelfs nog geprobeerd te ontkomen door een raam, dat niet open stond. Door het glas dus, uiteindelijk is hij wel gepakt. Later op die avond moesten wij als band naar de gevangenis om onze labelbaas op borgtocht vrij te laten komen.
Is het verschil in taferelen niet bizar, dat het hier in Nederland misschien maar tachtig a honderd man op een show van jullie afkomt?
Nee ik vind het niet raar, in Nederland krijg je altijd de kans om een Nederlandse band later nog een keer te zien. Terwijl je bij een buitenlandse band het idee hebt dat je het niet wil missen omdat je ze misschien wel nooit meerde kans krijgt om ze te zien. Zo werkt het omgekeerd ook. In de VS zouden wij een show als vandaag headlinen en zouden de Bones Brigade ons supporten.
Hoe zit het dan met de DIY in Amerika qua shows, met zaaltjes en kroegjes?
In Amerika hebben ze natuurlijk grotere huizen dan in Europa. Ze doen daar basement shows, maar dat zijn dan wel kelder die groter zijn dan de Winston. In Amerika heb je ook VFW shows, dat zijn shows in honken voor veteranen. Die honken worden ook gebruikt door jongeren. Daar worden dan dus ook shows gedaan. Verder zijn er ook gewone clubshows. In Europa is het in squats of clubs. Maar waar het ook is, uiteindelijk is spelen voor enthousiast publiek het belangrijkste. Wij doen altijd ons best.
Ben je Ajax fan?
Ja ik ben een hele grote Ajax fan, geen grap.
Marko
Jullie zijn totaal anders dan gemiddelde Nederlandse hardcore band, lijken er niet ech in te passen, hoe is dat in het buitenland?
Toen we begonnen als band, deden we iets wat toen nog niet gedaan werd, een “ridculous, strange hardcore band” met politieke statements, maar wel op een sarcastische manier. We speelden in die tijd we militante vegan sxe bands, die toen erg populair waren, omdat we op Commitment records zaten. Maar we pasten er nooit echt tussen, we gingen met punks om, met drinkende mensen en onze vriendinnen rookten en dronken. We blijven altijd onzelf, deden niet mee met de trends, kregen daarom niet de support en ging ons daarom op het buitenland richten. Wij wouden niet meedoen met de youthcrew hype.
Toen na onze de tweede 7 inch de gitarist ermee kapte hebben we er nog wel over nagedacht om Vitamin X op te heffen en verder te gaan onder een andere naam. Om te laten zien dat je punk, sxe en politiek kunt zijn zonder stoere teksten over backstabben.
Hoe belangrijk is politiek voor jullie?
Heel belangrijk. Als je in een band zit die steeds populairder wordt, kan je wel lekker rondspringen en zingen over niks. Maar als je populair bent gaan mensen tegen je opkijken en zo kan je hopen dat ze wat van je standpunten over nemen. Er is meer dan alleen muziek.
Ik heb hetzelf aan de lijve ondervonden omdat ik zelf de oorlog heb meegemaakt in Servie en gevlucht ben als desserteur. Het is daar misschien wel over, maar vandaag is het Irak en morgen Servië. En daarom moeten we erover blijven praten. Niet preken, gewoon onze visie aan andere mensen laten horen zonder verplichtingen.
Denk je dan dat zaken zoals de WTO ooit zullen verbeteren?
Dat weet je niet. Ik had al niet verwacht dat Bush herkozen zou worden of dat Fortuyn zo populair geworden zou zijn. Maar dat is wel gebeurd. Maar dat betekent niet dat we niet meer in verbetering mogen geloven en daar niks over mag laten horen. Anders blijft alles binnendeurs, zouden er geen demonstraties of protesten zijn.
Jullie hebben recent problemen gehad met nazi’s en politie op shows in Utrecht en Amsterdam, heeft dat gezeik invloed op jullie plezier in het spelen?
Het heeft twee kanten. We kunnen laten zien dat punk nog steeds over verzet gaat. Het gezeik met de politie was op Koninginnedag toen de hele stad vol zat met klojos die ruzie zochten. En de politie gaat notabene een paar jonge punks met grote overmacht lastig vallen. Dat is gewoon zielig.
Maar met dergelijke zaken is het gelukkig zo dat iedereen dan voor elkaar opkomt en dat maakt het ook wel weer mooi. We moeten er scheit aan hebben en voor elkaar opkomen. Dat maakt het goed.
Hoe zit het met alle line up changes?
Marc en ik zijn begonnen. Alex kwam er in 99 bij. Drummers zijn alleen altijd het probleem. Met een populaire band met al het touren zoals ons moet je gewoon een beetje die hard zijn. Ik heb bijvoorbeeld geen full time baan, ik werk via uitzendbureaus. Omdat we zo druk zijn met de band kan dat ook niet anders. Je moet tegen dat financiele gekloot en de onzekerheid kunnen.
VITAMIN X
ROB VAN ELBURG EN STEF BELTMAN
MARC
Kan regulations zich even voorstellen?
Ik kan eigenlijk helemaal geen Zweeds maar weet nog wel het volgende “youg ille bare swizke flickwo”
En dat betekent?
Ik vind Zweedse meisjes leuk.
Ook Vitamin X mag zich nog voorstellen?
Op gitaaar Marc, op drums wimmy zero, op bass Alex en op vocals Marko.
Hoe belangrijk is DIY voor jullie?
Heel belangrijk, vanaf het begin hebben we met Vitamin X alles DIY gedaan. Het regelen van optredens tot drukken van pactches. We zitten wel van één van de grootste hardcore labels (Havoc Records) uit amerika, maar die zijn nog wel DIY. We hebben ook wel eens aanbiedingen gehad van grotere labels.
Zoals?
Zeg ik lekker niet. Maar nee, we willen gewoon onafhankelijk blijven. Er zijn ook genoeg bands die wel de stap naar een groter label hebben gemaakt maar daar echt werden afgezet. Die daarna vervolgens weer terug moesten naar kleinere maatschappijen. Dat willen wij niet, wij willen het heft in eigen hand houden en altijd DIY blijven.
Zouden jullie een subsidie van het popinstituut voor een tour in het buitenland aannemen?
We zouden het wel aannemen, maar we hebben al heel veel tournees gedaan. Alleen in Amerika hebben we al 120 shows gedaan en daar hebben we nooit subsidie voor gevraagd. We hebben dat gewoon niet nodig.
Worden de shows in Amerika allemaal DIY geregeld?
De hardcore punk scène is een heel netwerk van mensen all over the world. Iedereen helpt en draagt een steentje bij. De tournees in de Amerika is bijvoorbeeld geheel door Havoc Records geregeld. Die heeft een bus en apparatuur voor de bands. We hoeven er dan alleen nog maar heen om te spelen. Verder hebben we ondertussen enorm veel contacten en krijgen we veel e mails. Bijvoorbeeld iemand uit Barcelona die vraagt of we daar over drie maanden kunnen spelen. Dat vind ik prima, als ze tenminste tickets regelen, dan komen we wel. We hoeven er verder geen geld voor, we verdienen soms nog wel wat met de merchandise. Maar zo lang als we break even draaien is het ok.
Het vele touren, waar zijn jullie allemaal geweest?
Drie tournees in Amerika, een tournee in Brazilie, twee Japanse tournees, Australië en Zuid Oost Azie. Verder hebben we in Europa eigenlijk alles gehad behalve Rusland.
Hoe zijn dan de reacties in landen als Japan en Maleisië?
Echt onbeschrijfelijk. Er komen daar best wel weinig bands. Maar er zijn daar wel gewoon punkfans. Als er dan een band komt dan komt ook iedereen. Als we bijvoorbeeld in Jakarta staan is er 1000 man en staat er nog 300 man buiten omdat de club vol was. Gewoon een volle melkweg. Dat is op de Filippijnen en Maleisië ook zo, echt onwerkelijke toestanden. Hier in Nederland is er gewoon elke dag een show, dan hebben mensen gewoon zoiets van we gaan de volgende keer wel.
En ze kennen jullie ook?
Ze kennen ons allemaal en zingen ook allemaal mee. Je hebt daar een enorm netwerk van tapers en bootleggers, omdat ze geen geld hebben om plaatjes of cds te kopen.
We hebben zelfs enorm veel bootleg shirts en releases gezien. Maar dat is cool. In Jakarta kwam Alex bij een kraampje op de markt zelfs een Vitamin X riem tegen. Tussen de Metallica riemen. Dat in een land zo ver weg mensen je kennen, nummers meezingen en zo enthousiast zijn dat is alsof je in een film zit.
We hebben vaak dat ons publiek heel enthousiast wordt. Dan worden wij ook enthousiast en dan springen we erin of gooien we met wat dingen. De mensen van de zaal vinden dan al gauw te ruig of dat we agressief zien of dingen vernielen. Maar dat is niet zo, het is gewoon voor de fun, de energie. We zijn bijvoorbeeld ook tegen violent dancing.
Op het Fluffest waren we headliner, daar was ook 1000 man. Die gingen helemaal door het lint, en de organisator kwam toen op stage met de boodschap dat we moesten stoppen. We deden dat, maar toen we backstage waren begon het publiek met dingen te gooien. Uiteindelijk kwam de organisator ons zelf vragen of we het publiek niet toe wouden spreken. “Doe rustig aan” Dat is eigenlijk ook wel grappig.
Het Chicago fest was toch ook uit de hand gelopen?
Ja, daar was iets teveel vuurwerk en er werd ook met stoelen gegooid. Toen heeft de politie de boel stopgezet en de hele zaal ontruimd. Felix Havoc, de baas van ons label heeft toen zelfs nog geprobeerd te ontkomen door een raam, dat niet open stond. Door het glas dus, uiteindelijk is hij wel gepakt. Later op die avond moesten wij als band naar de gevangenis om onze labelbaas op borgtocht vrij te laten komen.
Is het verschil in taferelen niet bizar, dat het hier in Nederland misschien maar tachtig a honderd man op een show van jullie afkomt?
Nee ik vind het niet raar, in Nederland krijg je altijd de kans om een Nederlandse band later nog een keer te zien. Terwijl je bij een buitenlandse band het idee hebt dat je het niet wil missen omdat je ze misschien wel nooit meerde kans krijgt om ze te zien. Zo werkt het omgekeerd ook. In de VS zouden wij een show als vandaag headlinen en zouden de Bones Brigade ons supporten.
Hoe zit het dan met de DIY in Amerika qua shows, met zaaltjes en kroegjes?
In Amerika hebben ze natuurlijk grotere huizen dan in Europa. Ze doen daar basement shows, maar dat zijn dan wel kelder die groter zijn dan de Winston. In Amerika heb je ook VFW shows, dat zijn shows in honken voor veteranen. Die honken worden ook gebruikt door jongeren. Daar worden dan dus ook shows gedaan. Verder zijn er ook gewone clubshows. In Europa is het in squats of clubs. Maar waar het ook is, uiteindelijk is spelen voor enthousiast publiek het belangrijkste. Wij doen altijd ons best.
Ben je Ajax fan?
Ja ik ben een hele grote Ajax fan, geen grap.
Marko
Jullie zijn totaal anders dan gemiddelde Nederlandse hardcore band, lijken er niet ech in te passen, hoe is dat in het buitenland?
Toen we begonnen als band, deden we iets wat toen nog niet gedaan werd, een “ridculous, strange hardcore band” met politieke statements, maar wel op een sarcastische manier. We speelden in die tijd we militante vegan sxe bands, die toen erg populair waren, omdat we op Commitment records zaten. Maar we pasten er nooit echt tussen, we gingen met punks om, met drinkende mensen en onze vriendinnen rookten en dronken. We blijven altijd onzelf, deden niet mee met de trends, kregen daarom niet de support en ging ons daarom op het buitenland richten. Wij wouden niet meedoen met de youthcrew hype.
Toen na onze de tweede 7 inch de gitarist ermee kapte hebben we er nog wel over nagedacht om Vitamin X op te heffen en verder te gaan onder een andere naam. Om te laten zien dat je punk, sxe en politiek kunt zijn zonder stoere teksten over backstabben.
Hoe belangrijk is politiek voor jullie?
Heel belangrijk. Als je in een band zit die steeds populairder wordt, kan je wel lekker rondspringen en zingen over niks. Maar als je populair bent gaan mensen tegen je opkijken en zo kan je hopen dat ze wat van je standpunten over nemen. Er is meer dan alleen muziek.
Ik heb hetzelf aan de lijve ondervonden omdat ik zelf de oorlog heb meegemaakt in Servie en gevlucht ben als desserteur. Het is daar misschien wel over, maar vandaag is het Irak en morgen Servië. En daarom moeten we erover blijven praten. Niet preken, gewoon onze visie aan andere mensen laten horen zonder verplichtingen.
Denk je dan dat zaken zoals de WTO ooit zullen verbeteren?
Dat weet je niet. Ik had al niet verwacht dat Bush herkozen zou worden of dat Fortuyn zo populair geworden zou zijn. Maar dat is wel gebeurd. Maar dat betekent niet dat we niet meer in verbetering mogen geloven en daar niks over mag laten horen. Anders blijft alles binnendeurs, zouden er geen demonstraties of protesten zijn.
Jullie hebben recent problemen gehad met nazi’s en politie op shows in Utrecht en Amsterdam, heeft dat gezeik invloed op jullie plezier in het spelen?
Het heeft twee kanten. We kunnen laten zien dat punk nog steeds over verzet gaat. Het gezeik met de politie was op Koninginnedag toen de hele stad vol zat met klojos die ruzie zochten. En de politie gaat notabene een paar jonge punks met grote overmacht lastig vallen. Dat is gewoon zielig.
Maar met dergelijke zaken is het gelukkig zo dat iedereen dan voor elkaar opkomt en dat maakt het ook wel weer mooi. We moeten er scheit aan hebben en voor elkaar opkomen. Dat maakt het goed.
Hoe zit het met alle line up changes?
Marc en ik zijn begonnen. Alex kwam er in 99 bij. Drummers zijn alleen altijd het probleem. Met een populaire band met al het touren zoals ons moet je gewoon een beetje die hard zijn. Ik heb bijvoorbeeld geen full time baan, ik werk via uitzendbureaus. Omdat we zo druk zijn met de band kan dat ook niet anders. Je moet tegen dat financiele gekloot en de onzekerheid kunnen.
dinsdag 27 november 2007
Interview Mike Park(gefaalde FanZine)
Met een paar vrienden hebben we vorig jaar een dappere poging gedaan om een fanzine uit te brengen. Maar dat is niet gelukt........ Om toch wat met de interviews te doen komen alle interviews die ik voor Deadline heb gedaan hier online. Het eerste interview dat ik voor de zine heb gedaan was met Mike Park de zanger van The Chinkees en baas van Asianman Records, dit is dan ook de eerste die ik hier plaats. Hierna komen er nog interviews met The Lawrence Arms, Good Clean Fun, Vitanmin X, I Against I en The Saint Catherienes Maar eerst Mike Park:
MIKE PARK
Het eerste interview dat ik heb gedaan voor Deadline was met de man achter The Chinkees ,Skankin' Pickle en de Plea For Peace Tours. Hij is ook verantwoordelijk voor het uitbrengen van de eerste cd’s van The Lawrence Arms en Alkaline Trio via zijn label Asian Man Records. Maar toen ik aan mensen vertelde dat ik Mike Park kon interviewen reageerden veel met: ‘Wie?’
Hij speelde afgelopen januari samen met Anti-Flag en Good Clean Fun in het Waterfront in Rotterdam. Als een akoestische one-man band is Mike Park toch een beetje de vreemde eend in de bijt. Zijn sound doet denk aan Billy Bragg en het solomateriaal van Justin Sane.
Je bent nu op tour met Anti-Flag en Good Clean Fun, hoe bevalt dat?
Het is altijd leuk. Vorig jaar heb ik al met Anti-Flag mee kunnen touren, dus ik kende ze al een beetje. Later heb ik de mogelijkheid gekregen om het ze mee te gaan naar Europa en daar heb ik veel geluk mee gehad. Nu kan ik meerijden in hun tourbus waardoor ik het erg gemakkelijk heb. Maar nu kan ik ook voor het Anti-Flag publiek spelen. Wat een erg goede ervaring is. Veel van het Anti-Flag publiek gaat alleen maar naar punkshows. 99 procent van het publiek heeft nog nooit een concert gezien van iemand met alleen een akoestische gitaar.
Vind je de line-up van deze tour niet erg vreemd, een politieke punkband, een straight egde hardcore band die de scène op de hak neemt en een akoestische one man band?
Ja, het is een vreemde line-up, maar zo hoort het te zijn. Muziek is bedoeld om te delen. Ik haat om naar concerten te gaan waar alleen maar hardcore of ska of streetpunk is. Het is super saai. Dan lijkt het net dat je elke keer de zelfde band ziet optreden. Persoonlijk zie ik op een avond verschilden soorten bands. Veel jonge kids weten nog niet wat ze willen horen, het moet vooral hard en snel zijn. Maar de kids leren veel meer van een avond waar Anti-Flag, Good Clean Fun en ik spelen.
Waarom ga je niet alleen op tour door Europa zodat je in kleinere zaaltjes kan spelen waar je alle aandacht krijgt?
Tegenwoordig tour ik niet vaak meer. Ik ben al bijna veertig jaar en dan begint het touren zwaar te worden. Voor deze tour ben ik gevraagd en het was een mooie kans om toch te touren en te relaxen, want ik hoef zelf bijna niets te doen. Daarnaast vind ik het fijn om vroeg in de avond te spelen. Dat lukt niet als hoofdprogramma.
Asian Man Records heeft relatief grote bands voortgebracht, maar toch kennen veel mensen je label niet. Kan je daar wat meer over vertellen?
Asian Man Records is voor mij een gevolg van de punk filosofie waarmee ik opgegroeid ben. Tegenwoordig gaan de ideeën van punkrock veloren. Het gaat nu om geld en populair worden. Dus ik probeer de filosofie van punk intact te houden en daarom bestaat Asian Man. Om de mensen te laten zien dat punk niet om geld gaat maar om de liefde voor muziek.
Wat vind je dan van band zoals Alkaline Trio, die groot zijn geworden door jouw label nu bij een label zitten waar het wel meer om geld gaat?
Het is hun goed recht. Iedereen moet dat voor zich beslissen. Zij hebben daar voor gekozen, maar dat is mijn keuze niet. Maar daarom hoeven zij het niet te laten. Het is ook niet zo dat zij nu slecht zijn. Zij hebben daarvoor gekozen en ik heb mijn keuzes gemaakt.
Asian Man Records wordt gerund vanuit de garage van je ouders, hoe bevalt dat?
Fantastisch. Ik betaal geen huur en mijn moeder maakt elke dag lunch voor me. Een super kans die mijn ouders me geven. Het voelt ook helemaal niet als werk. Het is gewoon plezier maken
Je label bestaat nu tien jaar, heb je nog speciale plannen?
Nee, niet echt. Misschien een concert om te vieren dat het label tien jaar bestaat. Er zijn daarvoor nog geen concrete plannen.
Hoe lang wil je nog door gaan met je label?
Zolang ik nog de energie heb. Zodra ik dat niet meer heb en geen plezier meer stop ik er mee.
Wat is je favoriete plaat die hebt uitgebracht onder Asian Man?
Dat is een moeilijke vraag, want elke plaat is speciaal. Ik denk de eerste plaat van Alkaline Trio, Goddamnit. Elke plaat die ik uit heb gebracht is speciaal. Maar Goddamnit is toch wel een van mijn favorieten.
Je hebt in heel wat band gespeelt, nu je solo project en je hebt Asian Man Records. Wat vind je het leukste van allemaal?
Skankin' Pickle is er tien jaar geleden mee opgehouden, maar dat was toen tof. Met The Cinkees heb ik nu vier jaar niet meer gespeeld, dat was toen tof. Maar nu is vooral de Plea For Peace stichting belangrijk voor mij. Ik wil graag iets doen voor anderen en dat kan op deze manier. Afgelopen jaar heb ik door middel van een fiets toch langs de kust een geld ingezameld voor een jongerencentrum in San Diego.
Je doet veel en je hebt veel gedaan voor de punkrock. Wat zorgt er voor dat je door blijft gaan?
Veel dingen. Mensen, boeken, muziek, het leven. Eigenlijk alles.
Wie of wat is je grootste inspiratie bron?
Mijn familie. Dat is mijn grootste inspiratie. Ik heb een goede familie die achter mij staat. Toen ik met punkrock in aanraking kwam, was dat heel anders dan tegenwoordig. Het was nog niet op TV en het was vooral anders. Daarom zagen veel ouders aan het begin van de jaren tachtig hun kinderen liever niet in die scene.
Wat is volgens jou het grote verschil tussen de punkscene toen en de punkscene nu?
Het gaat nu meer om image en geld. De rebellie is weg. Er zitten nu veel bands onder major labels en niemand maakt het wat uit. De punk filosofie verdwijnt.
Wat betekent punk dan voor jou?
Mensen denken dat punk op een bepaalde manier moet klinken en uit een bepaalde tijd komt. Maar als ik naar Woodie Guthrie luister denk ik, dit is punkrock. Het zit in je hoofd en niet in de mode of het geluid. Het gaat om de boodschap. Veel kids dragen bepaalde kleding omdat het punkrock is.
Dingen die je vooral bij het Anti-Flag publiek ziet.
Anti-Flag is super, ze hebben een goede boodschap. Maar ik hoop gewoon dat die kids de geschiedenis van punk en het idee achter punk leren. Dat het in je hoofd zit en dat je je hoofd gebruikt. Tegenwoordig gaat het niet meer om idealen en acties, maar om looks and image.
MIKE PARK
Het eerste interview dat ik heb gedaan voor Deadline was met de man achter The Chinkees ,Skankin' Pickle en de Plea For Peace Tours. Hij is ook verantwoordelijk voor het uitbrengen van de eerste cd’s van The Lawrence Arms en Alkaline Trio via zijn label Asian Man Records. Maar toen ik aan mensen vertelde dat ik Mike Park kon interviewen reageerden veel met: ‘Wie?’
Hij speelde afgelopen januari samen met Anti-Flag en Good Clean Fun in het Waterfront in Rotterdam. Als een akoestische one-man band is Mike Park toch een beetje de vreemde eend in de bijt. Zijn sound doet denk aan Billy Bragg en het solomateriaal van Justin Sane.
Je bent nu op tour met Anti-Flag en Good Clean Fun, hoe bevalt dat?
Het is altijd leuk. Vorig jaar heb ik al met Anti-Flag mee kunnen touren, dus ik kende ze al een beetje. Later heb ik de mogelijkheid gekregen om het ze mee te gaan naar Europa en daar heb ik veel geluk mee gehad. Nu kan ik meerijden in hun tourbus waardoor ik het erg gemakkelijk heb. Maar nu kan ik ook voor het Anti-Flag publiek spelen. Wat een erg goede ervaring is. Veel van het Anti-Flag publiek gaat alleen maar naar punkshows. 99 procent van het publiek heeft nog nooit een concert gezien van iemand met alleen een akoestische gitaar.
Vind je de line-up van deze tour niet erg vreemd, een politieke punkband, een straight egde hardcore band die de scène op de hak neemt en een akoestische one man band?
Ja, het is een vreemde line-up, maar zo hoort het te zijn. Muziek is bedoeld om te delen. Ik haat om naar concerten te gaan waar alleen maar hardcore of ska of streetpunk is. Het is super saai. Dan lijkt het net dat je elke keer de zelfde band ziet optreden. Persoonlijk zie ik op een avond verschilden soorten bands. Veel jonge kids weten nog niet wat ze willen horen, het moet vooral hard en snel zijn. Maar de kids leren veel meer van een avond waar Anti-Flag, Good Clean Fun en ik spelen.
Waarom ga je niet alleen op tour door Europa zodat je in kleinere zaaltjes kan spelen waar je alle aandacht krijgt?
Tegenwoordig tour ik niet vaak meer. Ik ben al bijna veertig jaar en dan begint het touren zwaar te worden. Voor deze tour ben ik gevraagd en het was een mooie kans om toch te touren en te relaxen, want ik hoef zelf bijna niets te doen. Daarnaast vind ik het fijn om vroeg in de avond te spelen. Dat lukt niet als hoofdprogramma.
Asian Man Records heeft relatief grote bands voortgebracht, maar toch kennen veel mensen je label niet. Kan je daar wat meer over vertellen?
Asian Man Records is voor mij een gevolg van de punk filosofie waarmee ik opgegroeid ben. Tegenwoordig gaan de ideeën van punkrock veloren. Het gaat nu om geld en populair worden. Dus ik probeer de filosofie van punk intact te houden en daarom bestaat Asian Man. Om de mensen te laten zien dat punk niet om geld gaat maar om de liefde voor muziek.
Wat vind je dan van band zoals Alkaline Trio, die groot zijn geworden door jouw label nu bij een label zitten waar het wel meer om geld gaat?
Het is hun goed recht. Iedereen moet dat voor zich beslissen. Zij hebben daar voor gekozen, maar dat is mijn keuze niet. Maar daarom hoeven zij het niet te laten. Het is ook niet zo dat zij nu slecht zijn. Zij hebben daarvoor gekozen en ik heb mijn keuzes gemaakt.
Asian Man Records wordt gerund vanuit de garage van je ouders, hoe bevalt dat?
Fantastisch. Ik betaal geen huur en mijn moeder maakt elke dag lunch voor me. Een super kans die mijn ouders me geven. Het voelt ook helemaal niet als werk. Het is gewoon plezier maken
Je label bestaat nu tien jaar, heb je nog speciale plannen?
Nee, niet echt. Misschien een concert om te vieren dat het label tien jaar bestaat. Er zijn daarvoor nog geen concrete plannen.
Hoe lang wil je nog door gaan met je label?
Zolang ik nog de energie heb. Zodra ik dat niet meer heb en geen plezier meer stop ik er mee.
Wat is je favoriete plaat die hebt uitgebracht onder Asian Man?
Dat is een moeilijke vraag, want elke plaat is speciaal. Ik denk de eerste plaat van Alkaline Trio, Goddamnit. Elke plaat die ik uit heb gebracht is speciaal. Maar Goddamnit is toch wel een van mijn favorieten.
Je hebt in heel wat band gespeelt, nu je solo project en je hebt Asian Man Records. Wat vind je het leukste van allemaal?
Skankin' Pickle is er tien jaar geleden mee opgehouden, maar dat was toen tof. Met The Cinkees heb ik nu vier jaar niet meer gespeeld, dat was toen tof. Maar nu is vooral de Plea For Peace stichting belangrijk voor mij. Ik wil graag iets doen voor anderen en dat kan op deze manier. Afgelopen jaar heb ik door middel van een fiets toch langs de kust een geld ingezameld voor een jongerencentrum in San Diego.
Je doet veel en je hebt veel gedaan voor de punkrock. Wat zorgt er voor dat je door blijft gaan?
Veel dingen. Mensen, boeken, muziek, het leven. Eigenlijk alles.
Wie of wat is je grootste inspiratie bron?
Mijn familie. Dat is mijn grootste inspiratie. Ik heb een goede familie die achter mij staat. Toen ik met punkrock in aanraking kwam, was dat heel anders dan tegenwoordig. Het was nog niet op TV en het was vooral anders. Daarom zagen veel ouders aan het begin van de jaren tachtig hun kinderen liever niet in die scene.
Wat is volgens jou het grote verschil tussen de punkscene toen en de punkscene nu?
Het gaat nu meer om image en geld. De rebellie is weg. Er zitten nu veel bands onder major labels en niemand maakt het wat uit. De punk filosofie verdwijnt.
Wat betekent punk dan voor jou?
Mensen denken dat punk op een bepaalde manier moet klinken en uit een bepaalde tijd komt. Maar als ik naar Woodie Guthrie luister denk ik, dit is punkrock. Het zit in je hoofd en niet in de mode of het geluid. Het gaat om de boodschap. Veel kids dragen bepaalde kleding omdat het punkrock is.
Dingen die je vooral bij het Anti-Flag publiek ziet.
Anti-Flag is super, ze hebben een goede boodschap. Maar ik hoop gewoon dat die kids de geschiedenis van punk en het idee achter punk leren. Dat het in je hoofd zit en dat je je hoofd gebruikt. Tegenwoordig gaat het niet meer om idealen en acties, maar om looks and image.
zaterdag 10 november 2007
De Groene Tak, meer dan een kwekerij.
Eén van de mijn berichtjes voor Zwolsnieuws.nl
Zwolsnieuws.nl heeft een kijkje genomen in de winkel van De Groene Tak en eens gekeken hoe het contact is tussen klanten en werknemers. En waarom klanten eigenlijk naar deze kwekerij gaan in plaats van de grote tuincentra.
De Groene Tak is onderdeel van Frion. http://www.frionzorg.nl
--------------------------------------------------------
Voor Zwolsnieuws.nl moet ik wekelijks wel een paar items maken. Meestal ben ik er niet zo tevreden maar over dit item ben ik wel tevreden. Ik was niet de enige die tevreden was ook de Kwekerij waar ik ging filmen vond het leuk, maar nog belangrijker mijn docent gaf een hele positieve beoordeling! Hij kon aan de manier van interviewen merken dat ik erg op mijn gemak was. Dat was zeker zo, maar dat mag ook wel naar mijn stage tijdens SPW.
VIDEO| De Groene Tak, meer dan een kwekerij
Datum: 07-11-2007
Door: Rob van Elburg
“Omdat het een soort bedrijf is moeten we klantvriendelijk zijn” Dit vindt Gerrit belangrijk als er klanten komen bij De Groene Tak. Hij is één van de medewerkers van de kwekerij die wordt gerund door mensen met een verstandelijke beperking.Door: Rob van Elburg
Zwolsnieuws.nl heeft een kijkje genomen in de winkel van De Groene Tak en eens gekeken hoe het contact is tussen klanten en werknemers. En waarom klanten eigenlijk naar deze kwekerij gaan in plaats van de grote tuincentra.
De Groene Tak is onderdeel van Frion. http://www.frionzorg.nl
--------------------------------------------------------
Voor Zwolsnieuws.nl moet ik wekelijks wel een paar items maken. Meestal ben ik er niet zo tevreden maar over dit item ben ik wel tevreden. Ik was niet de enige die tevreden was ook de Kwekerij waar ik ging filmen vond het leuk, maar nog belangrijker mijn docent gaf een hele positieve beoordeling! Hij kon aan de manier van interviewen merken dat ik erg op mijn gemak was. Dat was zeker zo, maar dat mag ook wel naar mijn stage tijdens SPW.
zondag 21 oktober 2007
Intro van mijn docu
Dit heb ik al een tijdje geleden gemaakt. Toch wil het graag showen op mijn blog. Het is de intro van mijn documentaire die ik samen met een Bask heb gemaakt toen ik in Denemarken studeerde. De docu gaat over Russen in Estland. Sinds de val van de Sovjet Unie zijn zij niet meer de heersende groep maar de minderheid. Dit leidt tot spanningen tussen Russen en Esten. De Russen willen vasthouden aan tradities en hun eigen taal. Een van de tradities is het vieren van de overwinning van het Rode Leger op Nazi-Duitsland bij een standbeeld van een Sovjetsoldaat in het centrum van Tallinn, de hoofdstad.
Standbeeld in het centrum van Tallinn
Voor de Russen is dit beeld een symbool tegen het fascisme. Voor de Esten is dit beeld een symbool voor 50 jaar onderdrukking van het Communisme. Daarom heeft de overheid in Estland besloten om het beeld buiten de stad te zetten. De Russen waren het hier niet echt mee eens en zijn flink aan het rellen geslagen. Dat terwijl wij er net waren, vet!
Russen roven slijter leeg
In de docu gaat het niet alleen om de rellen maar juist om indentiteit, de economische achterstand en mensen zonder paspoort. Die laatste groet is groot, 33 procent van Russische inwoners. Estland heeft dan ook een van de hoogste persenetages staatlozen binnen de grenzen wonen. Ach eigenlijk moet je de docu gewoon een keertje zien. Hij duurt 25-minuten en is al uitgebracht in Baskenland.
vrijdag 19 oktober 2007
Hardcore pride
Dit blog heb ik opgezet om een beetje een portfolio bij te houden van mijn verschillende journalistiek werken. Natuurlijk schift ik het goede van het minder goede voor dat ik het online zet. Daarnaast is het gemakkelijk om voor bekenden foto’s en mijn dagelijkse beslommeringen bij te houden. De kick-off is een setje van mijn beste foto’s die ik tijdens het concert van Gorilla Biscuits in Londen heb gemaakt. Enjoy!
Abonneren op:
Posts (Atom)
